Simon Vestdijk, De beker van de min (1956)

Wie Terug tot Ina Damman heeft gelezen, weet dat Anton zijn grote jeugdliefde verliest. Minder bekend is dat hij haar later nog eens treft op straat.

In De beker van de min staat die vluchtige ontmoeting beschreven. "Bij de zijstraat bleef Anton staan en stak haar de hand toe, en het werd niet eens een onhartelijk afscheid, met Ina Damman tegenover hem, ongeveer zoals vroeger. Half vervreemd, maar in de grond van de zaak niet vreemder dan ze hem altijd geweest was."

Daar word je toch wel heel stil van.

Anton en Ina hebben nooit geleefd, maar ze zijn inmiddels wel alletwee dood en begraven. In de grond niet vreemder dan ze elkaar altijd zijn geweest.

Bram van Velde, gouache op papier (1937)

Zonder titel.

Bram van Velde, lithografie (1975)

Steendruk in elf kleuren op Japans papier in een oplage van 80 genummerde en gesigneerde exemplaren.

Teresa, patchwork (2008)

Wall hanging, based on a lithograph by Bram Van Velde.

Friday, July 11th 2008 22:58:18
Jacob,
Thank you for your e-mail and your kind comments. This wall hanging is my first venture into doing something more artistic in my quilting. But don't hold your breath, this one took me over a year since I had the idea and actually producing it!
I have to say I'm pleasantly surprised and encouraged by your reaction to it. The wall hanging is not exactly as the original lithograph, which we have in our house. I had seen the original a long time ago at the George Pompidou Centre in Paris at the time we bought the litho in a gallery in the immediate environs back in 1989/90. I've varied the shapes a bit and changed quite a few of the colours.
Teresa

Meisje van zeventien

Sinds de Basisvorming door Maria Josephina Arnoldina van der Hoeven is afgeschaft, wordt er in het Hoger Algemeen Voortgezet Onderwijs wel weer eens een zin ontleed in zinsdelen. En die zinsdelen worden dan benoemd: onderwerp, gezegde, lijdend voorwerp, meewerkend voorwerp, voorzetselvoorwerp of bijwoordelijke bepaling.

In de derde klas stuiten we in Drie verschrikkelijke dagen van Guus Kuijer op een lastige beknopte zin: En dan nog een meisje van zeventien. Het vraagt nogal wat aandacht en nog meer inspanning om de zin zodanig te vervolmaken dat je er syntactisch greep op krijgt. Toch slaagt ook dan geen enkele leerling erin een meisje van zeventien als zinsdeel juist te benoemen. Er wordt hevig gezwegen en in schriften gekeken. Buiten schijnt de zon. Of juist even niet. En nog altijd heeft niemand een idee.

Vertwijfeld herhaal ik mijn eerder gestelde vraag: Wat wordt nou dat meisje van zeventien? Er gaat een vinger omhoog. Wat verscholen achter de rug van een ander. Het antwoord is even logisch als vernietigend voor de bezigheid in deze les: "Achttien meneer."